Onderaards buitenaards

We hebben jarenlang in een nieuwbouwwijkje gewoond dat tegen de hellingen van een voormalige zandafgraving was aangebouwd. De woningen stonden in een hoefijzervormige lus rond een grote, lagergelegen vijver.

Elk huis had een tuintje, maar de bodem was zo zandig dat er nauwelijks iets wilde groeien. Toch probeerde ik het elk voorjaar opnieuw. Ik bracht mest en tuinaarde op en plantte verschillende planten en struiken, die na een hoopvol begin tegen het eind van de zomer steevast het leven lieten.

Die lente besloot ik een laatste, alles-of-niets-poging te wagen. Bij een tuincentrum kocht ik wat struikjes, waaronder een kardinaalsmuts omdat ik de bloemen zo apart vond. Het was een vrijdag in april en voor het eerst sinds weken scheen de zon. Er was geen wolkje aan de lucht en er woei een mentholfris briesje over de vijver onze kant op.

Ik begon met het graven van een gat voor de kardinaalsmuts. Dat ging moeizaam. De bodem was hard en wemelde van de keien. Na een aantal scheppen rustte ik steeds even uit en bood mijn zoontje Simon zo de gelegenheid om met zijn schopje wat los zand uit de kuil te scheppen.

Toen ik bij een volgende korte pauze met mijn onderarm op de steelgreep leunend wat om mij heen stond te kijken, hoorde ik aan het ijverige geschraap van zijn schopje dat Simon het weer van mij had overgenomen.

Plotseling een ijzingwekkende gil.

‘Papa! De grond beweegt!’

Hevig geschrokken omklemde Simon mijn knieën. Ik legde beschermend een hand op zijn rug.

We staarden beiden ontzet naar het buitenaardse schouwspel dat zich op de bodem van de kuil aan het voltrekken was. De aanvankelijk holle bodem van de kuil bolde langzaam op, als een ballon die met grote moeite wordt opgeblazen. Zandkorrels en steentjes rolden naar alle kanten weg en met een traagheid die het uiterste van onze zenuwen vergde, verhief zich de grootste pad die ik ooit gezien had. Minstens twintig centimeter groot was hij en slijmerig bruin met blaadjes, zandkorrels en twijgjes die aan zijn wrattige rug bleven plakken.

Hij keek ons met zijn bolle ogen waterig aan. En uit zijn brede bek gleed langzaam een grote glazige bel die aan zijn onderlip bleef hangen.

Toen ik later achter de naam van het beest kwam, stelde die me teleur. Wat ons zo buitengewoon de stuipen op het lijf gejaagd had, bleek niet meer dan een bufo bufo te zijn: een doodgewone pad.