Maas

Wanneer ’t water zakt,
Haar zilvervlies terugtrekt
Over de uiterwaarden,
Blijft afval achter

Zover een oog kan reiken
En voorbij,
Ontrolt zich
Tegen de beide dijken
Een lint van resten van gebruik

Als vissen, tegendraads verlangen,
Gevangen in hun eigen fuik.