Dat wil ik ook doen

Tegenwoordig, wanneer ik met opvoedkundige bijbedoelingen kinderen observeer, kan ik me aan bepaalde trekjes gruwelijk ergeren. Ik weet ook waarom. Ik doorzie de strategieën waarvan kinderen zich bedienen, ik ken, of liever, herken hun achterliggende motieven.

Goedbeschouwd zijn motieven noch strategieën met het ouder worden veranderd. De motieven betreffen altijd het bevoordelen van het eigen ik en als je je daarvan bewust bent zijn vanzelfsprekend alle strategieën doorzichtig.

Een voorbeeld: het “Mama-dat-wil-ik-ook”. Als een kind ziet hoe een ander kind zich met een bepaald speeltje vermaakt, zal het zijn best doen zich dat speeltje toe te eigenen. De strategie is meestal even eenvoudig als doeltreffend. Het kind waggelt op het andere met het speeltje toe en rukt het uit diens hand. Alle kinderen zijn weleens zo, ’t een wat vaker dan het ander. Zo ook volwassenen, u net zo goed als ik. Het kan ernstige vormen aannemen, en dan noemen we het nijd, afgunst of jaloezie.

Maar het kan ook veel onschuldiger zijn.

Zo ondervind ik vaak last van een variant, het “Dat-wil-ik-ook-doen”.

Als een gevestigd architect middels een aan hem gewijd tv-programma wordt gevierd, zit ik dra met mijn schetspotlood in de hand en probeer ik mijn droomhuis vorm te geven. In plaats van vorm te krijgen, blijft het zichzelf echter bij elke potloodstreek jammerlijk verder af te breken. Als ik, eveneens op tv, een gitaarvirtuoos zoete klanten als hagelvlokken zie rondstrooien, ga ik daarna naar boven en werp me op mijn gitaar, die op het ogenblik nog vijf snaren telt, – het is al heel vaak minder geweest, en in één akkoord gestemd staat: helaas de betovering, de inspiratie, wordt al te snel ontluisterd; mijn vaardigheid is te beperkt. Of als ik ’s nachts, wanneer ik voor het slapengaan nog een aantal bladzijden lees, mijn tenen krul van genot bij een superzin van een vermaard auteur, en dan zelf de pen ter hand neem en, wee mij, niet verder kom dan hier.