Mijn tongen vriezen vast
aan de stalen strepen
van de spoorbaan
In de ijle lucht trilt laag
de naderende trein
van grijze reizigers
Als de machinist
vanachter zijn spiegelramen
lacht
sluit ik mijn ogen lang
en wacht.
Soms ben ik zo zwaar van tijd met ogen loom de slaap nabij dat door de ...
Winter, en ik ben gevlucht; De bomen van mijn vrijheid Zijn beken langs een loden lucht. Sneeuw, ...
Achter een horizon van zwarte rotsen gluurt een nieuwe mythe en zij lacht. Zij wentelt op uit ...
This is a unique website which will require a more modern browser to work!
Please upgrade today!